สรภัญญ์.......ลีลาวดี

จะกล่าวลาวดีๆ  แรกเกิดที่เกิดมาๆ
บิดาและมารดาๆ        เป็นราชาอยู่สุขีๆ
ครองนครสาวัตถีๆ      ลาวดีเจริญวัยๆ
อายุได้สิบหกปีๆ ลาวดีงามโสภาๆ
จะกล่าวเรวัตตะๆ        เป็นทาสาอยู่เวียงวังๆ
ความรักเกิดพันหนังๆ  เพราะความหวังเป็นคู่ครองๆ
ทั้งสองก็รักกันๆ  มาทุกวันยิ่งทวีๆ
จะกล่าวเรวัตตะๆ        ได้ออกไปบรรพชาๆ
ลำ......พระนางคิดโศกแค้น แสนเป็นห่วงพี่เรวัต พี่สังตัดสินใจบ่ห่วงใยนำ......น้อง พระนางหมองใจเศร้า เหงาในซวงบ่ฮู้ซ่วง ดวงพระทัย....ซาบซึ่งอึงอั่งอังใจ แสนสิรำพันไห้ เสียพระทัยแต่นำพี่ ลาวดีบ่ฮู้เรื่อง พี่ซังน้องเรื่องอีหยัง.......นอพี่เอย
บัดนี้จะได้ร้อง    เป็นทำนองสรภัญญ์
ความรักพิสดาร  เป็นนิทานแต่ครั้งก่อนๆ
จะกล่าวเรวัตตะ บวชเป็นพระในอาราม
ลีลามาติดตาม   พบกับความที่เศร้าใจๆ
เรวัตตัดรักไป      ไม่ห่วงใยกับลีลา
ความรักที่ผ่านมา        ให้ลีลาจงลืมมันๆ
บัดนี้นางลีลา     ปล่อยน้ำตาออกเป็นสาย
เรวัตไม่ห่วงใย    ปวดดวงใจให้อาวรณ์ๆ
ศรรักปักดวงใจ   ถูกถอนไปไม่สงสาร
ความรักทรมาน  ต้องซมซานพิการใจๆ
จะตัดก็ไม่ลง      แสนจะปรงก็ไม่หาย
ความรักพังทลาย        ก็เลยตายเพราะความตรมๆ
ลำ.........ลีลาวดีน้อย ติดตามนำหลวงพี่ จนฮอดกรุงราชคฤห์ผี้ จักไกลใกล้ซ่ำใด บัดนี้หลวงพี่ได้ ตัดขาดอาลัยรัก ลาวดีอกฮัก ส่วนสิตายทลายม้าง หมดหนทางแต่ตามอ้ายขอลาตายก่อน เด้อ.....พี่คิดว่าในชาตินี้ บ่มีได้ดอกฮวมกัน ชาติพุ้นเฮาค่อยพบประสบกัน ชาตินี้คือความฝันน้องสั่งลา.....ก่อนเด้ออ้าย คันว่านางตายไปแล้ว แสนพันปีอีนางน้องสิบ่ลืมพี่ คันกรุงสาวัตถีบ่ฮ้าง บ่วางอ้ายให้แก่ไผ คันบ่ได้ชาตินี้สิบชาติสิสมปอง บ่ได้ครองความสุขจุกตายกะตามน้อง สิขอปองขอแนบ สิขอจองเป็นแฟน ตนอ้ายหลวงพี่ ลีลาวดีหมดถ่อนี้ คันตอนหน้าจงคอนฟัง..........นอพี่น้อ