คำแหล่อีสาน
บัดนี้ มัทรีเจ็บปานแส้ อสุนิดตีฟาด คาดบ่ถึงได้นั่งอึ่งจังเวรแท้ว่าอียังเอ๋ย....
พระเวสฮ้ายอยู่ปังๆ ตรัสสั่งทางแข็ง  จึงแถลงรายงานมอบคาน แล้วจาเว้า   พี่เอายังมาเว้า  ซางเมาเมียว่าขี้ข้า อนุญาติว่าข้ามัทรี ต้านว่าน้อมคำ  นางหวังดีเลิศล้ำซางบ่ฮ่ำต่องคิด  จิตมัทรีทั้งวางใจบ่ฮักไพทั้งนั้น เอ๋ย..
ทุกๆวันยังอยู่ใด  นานปานใดยังเห็นลูก เมื่อนี้ลูกอยู่ได่กะเงียบจอย คอยเอิ่นจนเมื่อแฮง
กลับมาถามถูกกันแกล้งแปลงมาส บ่สมมุติหยุดฟังคำแถลงการณ์พี่พระองค์ว้อนไว้...
ให้รักษาบุตราไว้..แต่ไลไรบ่ฮู้เรื่อง..   เว้าแบบนี้พี่โกรธเคืองซั่งมัทรีแล้วบ่อจึงหาข้อด่าปลึ่ย.....  คิดเบิ่งดูพี่เอ๋ย..  แต่ไกลจากศรีพีมา  หาคนดีคืนนางย้างตามซิมีบ่....
บ่เคยมีหน่อขัดข้องแข็งงอในกระดู พี่กินลูกซั่นบ่จึงฮ้านกล้าซักยักษ์มาร....
เว้าจังใดกะบ่ต้าน เอ๋ยอ่าวจุดหมาย  แล้วเสียกินตายหรือเดินพลาย ต่าวคืนเมืองเฮาแล้....
ล่ะซิบ่เฮาบ่เห็นแล้วหล่าคำเดียวกะขาดท่า ก่อนมัทรีซิเข้าป่ายังได้กำซับไว้ดูให้ถ่วงถึง...  แล้วกลับมาถามแล้วบูดบึง แต่หาเรื่องมาถมทับ น้องขอยินยอมรับถ้านอกใจคือเว้า....  เอาละเด้อเด้อสายฟ้าฟาดลงมาเอ๋ย............ให้ตายฮ้า    โอ้ยผีอยู่ในดงป่าธรนีเทินถ้ำกรรมต่องแล่นทัน....คันนางดีอยู่นั้นนี้บันเที่ยงเด้อกลับหัว  อย่างให้มัวแนวใด่หุ่งเจริญคือแก้ว ลองเบิ่งดูหญิ่งกับชายใจไพแนวเทวดาให้เลี่ยวเบิ่ง
เว้าหมดคือจังอกซิแตกหม้างบ่เห็นทางว่า เงื่อนหลอย      แล้วแล่นลงหาล่ะลูกน้อย กลอยลูกผูกเอา ซ่างกาเหว่าเอิ่นขานนำกะหลง ซงซ่าว    จันพ่วงนภาฟ้าบุรพา สิบห้าค่ำ
โอ้ยหน่อยเมฆสีดำ ลมพัดตั้งมืดไว้ มัทรีไท นั้นออ่นแฮ้ง 
ล่ะหาบ่อนได๋กะเปล่าแร้งหลายแห้งหน่อโสสุด   ล่ะพล่อตำตอหน่อหัวสลุดเลือดไหลหนองแดงหลา........     
บ่หัวซางหน่อเจ็บซ่ำ  ปากว่าคำเอ๋ยคำ.....คำแพงลูกแก้วแม่......
 โอ้ย อดสาโตนจั๋งคำแน่น   แม่ซิตายจากเจ้าฮิมาเว้าให้แม่เห็น  ล่ะแต่มัทรีซิเหลือบเว้นเข้าป่าหน่อหาบุตร   ทุกร์ในกรุงเมืองมนุษ์กะลังมาโหรมทอน   เมื่อบ่วานมาหายหน้าบอกปากว่าคำเอ๋ย...กัญหาชาลีลูกแก้วแม่ ......โอ้ยเอิ้นปากว่าวเงียบสงัดมิดอี้งติ้ง สะวิงล่มทาวลง

ล่ะบ่จักโหนพงลงดอนหนา   ล่ะเที่ยวกลับไปกลับมาบ่อนเดียวทั้งหลายครั้ง...
เมิ่ดความหวังซิเดินดนจรวนรีบกลับตาว  โอ้ยซิขึ้นกราบเรื่องราวถามพระเวส อีกครั้งกะกลัวย้านแม่นสั่งสาย  แล่นลงไปเกือกกุ่ยประทุมชาติสาศรีกะบ่มีฮอยคนแต่อย่างได๋พอดิ......     จนว่าสาหน่อสีคุลทุนหัวเอ๋ย.........เจ้าซิอยู่ไสหน่อ  โอ้ยเจ้าซิฮู้แน่นบ่แม่นี้เกิดเดือดร้อนสออนโอ๋นั้นโป่งเสียง    ล่ะคันซินับนอนเบิ่งเบื้องตั้งแต่มัทรีหาเป็นเวลาหมดคืน  น้ำหมอกหวยฮ่ำย้อย  ล่ะแพร สไบจนสอย  ฮอยหนามขีดขวนประมวณดูบ่ได้  ล่ะเฮไห้อยู่บ่เซา     ล่ะถึงเวลาหุ่งเช้าวันใหม่กะยังหา  จนปัญญาหมดทางหวางซิหาหน่อเสียแล้ว   กลับมาทูลล่ะผัวแก้วหลายแนวแต่เว้าว่า คุณพี่ค่ะคุณพี่ค่าลูกเฮาแท้ไปที่ได๋       มัทรีเว้าอยู่ไจ๋ๆ พี่บ่ใส่หูฟังนั่งเบิ่งตึ่งๆตั่งบ่ปากนำพอน้อย....  ล่ะเลยสำออยวินล้มหมดลมซิเว้าจ่ม     อกอุราหน่อตรอมตรม วิสัญญี แน่นนิ่งบ่ติ่งได่........แต่อย่างไรนั้นล่ะหนา.......คุณโยมเอ๋ย................