กลอนลำ สาวทองไข หมอลำเรื่องต่อกลอน ฮอยปูนแดง ฮอยปานดํา
ทองไขรับว่าได้ ขอสาธุโมทนา ฉันขอเป็นสีกา... ส่งเพลจังหันอ้าย...เป็นหรือตายกะยังถ่า จนชายมา เกิดชาติใหม่ ..อันนี้เป็นเรื่องใหญ่ พี่สิขอบวชสร้าง หวังตั้งต่อพระธรรม ฉันเป็นแม่ออกค้ำ ให้หลวงพี่มีสุข ได้คืนมาเห็นกัน ส่ำว่าฝันตันตื้น หลายวันคืนกะยังถ่า แม่นมีชาติสิมา โตของข่อยกะคอยพี่ แม่นตายจากชาตินี้ บ่มีปี้นแม่นเปลี่ยนแปลง....เด้อพี่เอ๊ย
ทองไขรับว่าได้ ขอสาธุโมทนา ฉันขอเป็นสีกา... ส่งเพลจังหันอ้าย...เป็นหรือตายกะยังถ่า จนชายมา เกิดชาติใหม่ ..อันนี้เป็นเรื่องใหญ่ พี่สิขอบวชสร้าง หวังตั้งต่อพระธรรม ฉันเป็นแม่ออกค้ำ ให้หลวงพี่มีสุข ได้คืนมาเห็นกัน ส่ำว่าฝันตันตื้น หลายวันคืนกะยังถ่า แม่นมีชาติสิมา โตของข่อยกะคอยพี่ แม่นตายจากชาตินี้ บ่มีปี้นแม่นเปลี่ยนแปลง....เด้อพี่เอ๊ย
ละ..ทองไขเตรียมเอาไว้พาจังหันนำส่ง ตรงมาฮอดวัดกว้างหวังพ้อพี่เณร ละยังบ่ตัดขาดเว้น เทิงเป็นห่วงเทิงสงสาร ขอกินทานทำบุญส่งเพลจังหันอ้าย ละเป็นหรือตายในใจน้องยังหวังปองร่วมกับพี่ บ่ได้เจ้าชาตินี้ขอร่วมชาติสิมา ละหากแม่นมีชาติหน้าฟ้าบ่เปลี่ยนเป็นดิน หินบ่กลายเป็นตม ส่วนอีนางบ่ลืมได้............ละยืนถอนใจเทิงวินหน้า ย้อนความแก่วัยชะรา สังขารล้าอิดอ่อน...เป็นหนาวๆฮอดๆเทิงไข้บ่สบาย ตั้งแต่อ้ายมาบวชอยู่ในวัด พอปานมีแนวขัดอยู่หว่างหัวใจน้อง....ละขนหัวพองขนคิงตั้งแกมกันจนขาหล่อย....คึดจั่งนึงย้านพี่เณรด่างพล่อยศีลเจ้าสิบ่เต็ม....หน่อยนึงนั้นตาส่องมองหา...ย้านพี่เณรบ่หัวซาฮาเพิ่นซิงซังส่ำ...ละอย่าเป็นกรรมมาถึงน้องทองไขนางขะมาโทษ โปรดอภัยให้ผู้ข้า เวลาเว้าล่วงเกิน...ละว่าสิฮ้องกูกเอิ้น...เหลียวหาพี่เณรบุญซู.....
ทองไขแข็งใจไว้ขึ้นบรรไดหาหลวงปู่
ตาเหลียวหาเณรบุญซูเทิงอยากถามอยากสั่งเจ้าเป็นลมล้มแมนท่าว....ลง
พี่เณรเอ๊ยยย. หลายวันกายมานี่ มีอาการเป็นลายต่าง. ย้านแต่ทางฝ่ายน้องสิตายถิ่มบ่ยัง. อยากมาสั่งพี่ไว้หานางจากตายหนี เจ้าอย่ามีคนฮักผู้ใหม่มาแทนน้อง ส่วนทองไข แม่นสิตายเสียสิ้น วิญญาณไปเกิดชาติใหม่. สิระลึกชาติได้ แม่นไกลใกล้สิล่วงตาม สิไปเกิดอยู่ฟากน้ำ คนละแผ่นดินเขียว น้องสิเที่ยวทางลัดซอกหาจนพ้อ....อยู่ในมอ ในโหล่ง โขงได๋กะแล้วแต่ คำพลอย จำไว้แน่. คำสัญญาตั้งแต่กี้ทางเจ้าอย่าสุไล หละสัญญากันตั้งไว้ อย่าคือโลกสัญญาหมาง คือสัญญาวิชัยรัตน์น้องบ่เอาแนวนี้ หละสัญญาดีบ่กลับปิ้น ให้คือดินกับผืนโลก แม่นสิมีโสกห้วย หนองน้ำ หว่าง บึง......ให้เป็นที่เพิ่งได้ อาศัยชั่วชีวังดับ สัญญากันแต่วันนับอย่าสุไล.....อื้อ…สัญญากันแต่วันนับ อย่าสุไลวางเว้น ละแม่นภูเขาสิเป็นแป้ง ของแข็งเนื้อละเอียด กบเขียดป๋าเปิดน้ำพามห้วยหาเพียง น้องกะบ่ได้เปี้ยง สิลืมพี่หนีหาย เมืองหนองหารหนองคายบ่พลาดพังลงได้ นำหานางแน่เด้ออ้ายสัญญากันชั้นผู้ใหญ่. พี่เณรเอ๋ย.…ตายแล้วเกิดชาติใหม่ น้องสิจื๊อชาติได้ ให้ไทบ้านเพิ่นสะอ้อนนนนนอื้อฮืออือ เด้อพี่เอ๊ยย
ทองไขแข็งใจไว้ ลมหายใจผัสยังอ่อน คือจั่งมัจจุราชต้อน โฮมถ่อนเข้าบ่อนตาย เหลียวไปเห็นฮอมอ้ายบุญชูพี่น้ำตาตก ทองไขยอมือนบ น้องสั่งความตอนท้าย พี่เณรเอ๊ย... ตกหว่างอาวสานสิ้นความตายตัดสวาท ขาดสัมพันธ์เกี่ยวข้อง ทองไขน้องสิสั่งลา ละหากแม่นมีชาติหน้าน้องขอฮวมพี่บุญซูแน่เด้อ....พี่เณรดูให้มันคัก...น้องบ่ยืน...นำเจ้า...ให้พี่เอาแนวแต้ม...คือ..ทองไขเฮ็ดให้พี่ หมายก๊านไว้ภายหน้าฮาพบกัน สำหรับชาตินี้นั่น ความฮักบ่สมหวัง ตั้งใจอธิฐานฮักก่อนสิตายวายสิ้น...สาธุ...เด้อ...บัดหาดินถมหน้าดวงวิญญาณกลับมาเกิดซาติหน้าให้พ้อพี่ พี่เณรเอ๊ย...สำหรับในชาตินี้...น้องลาแล้ว...หละพี่เอ๊ยยยย
ละ..ทองไขเตรียมเอาไว้พาจังหันนำส่ง ตรงมาฮอดวัดกว้างหวังพ้อพี่เณร ละยังบ่ตัดขาดเว้น เทิงเป็นห่วงเทิงสงสาร ขอกินทานทำบุญส่งเพลจังหันอ้าย ละเป็นหรือตายในใจน้องยังหวังปองร่วมกับพี่ บ่ได้เจ้าชาตินี้ขอร่วมชาติสิมา ละหากแม่นมีชาติหน้าฟ้าบ่เปลี่ยนเป็นดิน หินบ่กลายเป็นตม ส่วนอีนางบ่ลืมได้............ละยืนถอนใจเทิงวินหน้า ย้อนความแก่วัยชะรา สังขารล้าอิดอ่อน...เป็นหนาวๆฮอดๆเทิงไข้บ่สบาย ตั้งแต่อ้ายมาบวชอยู่ในวัด พอปานมีแนวขัดอยู่หว่างหัวใจน้อง....ละขนหัวพองขนคิงตั้งแกมกันจนขาหล่อย....คึดจั่งนึงย้านพี่เณรด่างพล่อยศีลเจ้าสิบ่เต็ม....หน่อยนึงนั้นตาส่องมองหา...ย้านพี่เณรบ่หัวซาฮาเพิ่นซิงซังส่ำ...ละอย่าเป็นกรรมมาถึงน้องทองไขนางขะมาโทษ โปรดอภัยให้ผู้ข้า เวลาเว้าล่วงเกิน...ละว่าสิฮ้องกูกเอิ้น...เหลียวหาพี่เณรบุญซู.....
ทองไขแข็งใจไว้ขึ้นบรรไดหาหลวงปู่
ตาเหลียวหาเณรบุญซูเทิงอยากถามอยากสั่งเจ้าเป็นลมล้มแมนท่าว....ลง
พี่เณรเอ๊ยยย. หลายวันกายมานี่ มีอาการเป็นลายต่าง. ย้านแต่ทางฝ่ายน้องสิตายถิ่มบ่ยัง. อยากมาสั่งพี่ไว้หานางจากตายหนี เจ้าอย่ามีคนฮักผู้ใหม่มาแทนน้อง ส่วนทองไข แม่นสิตายเสียสิ้น วิญญาณไปเกิดชาติใหม่. สิระลึกชาติได้ แม่นไกลใกล้สิล่วงตาม สิไปเกิดอยู่ฟากน้ำ คนละแผ่นดินเขียว น้องสิเที่ยวทางลัดซอกหาจนพ้อ....อยู่ในมอ ในโหล่ง โขงได๋กะแล้วแต่ คำพลอย จำไว้แน่. คำสัญญาตั้งแต่กี้ทางเจ้าอย่าสุไล หละสัญญากันตั้งไว้ อย่าคือโลกสัญญาหมาง คือสัญญาวิชัยรัตน์น้องบ่เอาแนวนี้ หละสัญญาดีบ่กลับปิ้น ให้คือดินกับผืนโลก แม่นสิมีโสกห้วย หนองน้ำ หว่าง บึง......ให้เป็นที่เพิ่งได้ อาศัยชั่วชีวังดับ สัญญากันแต่วันนับอย่าสุไล.....อื้อ…สัญญากันแต่วันนับ อย่าสุไลวางเว้น ละแม่นภูเขาสิเป็นแป้ง ของแข็งเนื้อละเอียด กบเขียดป๋าเปิดน้ำพามห้วยหาเพียง น้องกะบ่ได้เปี้ยง สิลืมพี่หนีหาย เมืองหนองหารหนองคายบ่พลาดพังลงได้ นำหานางแน่เด้ออ้ายสัญญากันชั้นผู้ใหญ่. พี่เณรเอ๋ย.…ตายแล้วเกิดชาติใหม่ น้องสิจื๊อชาติได้ ให้ไทบ้านเพิ่นสะอ้อนนนนนอื้อฮืออือ เด้อพี่เอ๊ยย
ทองไขแข็งใจไว้ ลมหายใจผัสยังอ่อน คือจั่งมัจจุราชต้อน โฮมถ่อนเข้าบ่อนตาย เหลียวไปเห็นฮอมอ้ายบุญชูพี่น้ำตาตก ทองไขยอมือนบ น้องสั่งความตอนท้าย พี่เณรเอ๊ย... ตกหว่างอาวสานสิ้นความตายตัดสวาท ขาดสัมพันธ์เกี่ยวข้อง ทองไขน้องสิสั่งลา ละหากแม่นมีชาติหน้าน้องขอฮวมพี่บุญซูแน่เด้อ....พี่เณรดูให้มันคัก...น้องบ่ยืน...นำเจ้า...ให้พี่เอาแนวแต้ม...คือ..ทองไขเฮ็ดให้พี่ หมายก๊านไว้ภายหน้าฮาพบกัน สำหรับชาตินี้นั่น ความฮักบ่สมหวัง ตั้งใจอธิฐานฮักก่อนสิตายวายสิ้น...สาธุ...เด้อ...บัดหาดินถมหน้าดวงวิญญาณกลับมาเกิดซาติหน้าให้พ้อพี่ พี่เณรเอ๊ย...สำหรับในชาตินี้...น้องลาแล้ว...หละพี่เอ๊ยยยย
0 ความคิดเห็น