พวกดิฉันจะได้กล่าว ถึงเรื่องราวพระเวสสันดร

ตอนสิหนีจากนคร พระบิดรจำห่างเมือง

พวกเขาจงขัดเคือง ว่าพระองค์ทานนาเคน

โอโอ้กรรมหรือเวร ห่างนครจรจากไกล

มัทรีติดตามไป พร้อมกัณหาและชาลี

บำเพ็ญบารมี สร้างความดีเพื่อปวงชน

จำจนตัดอำลา ไม่ห่วงใยถิ่นสถาน

ความหวังถึงนิพพาน ท่านทั้งหลายพาเกษม

จากไปไกลนคร ห่างนครกรุงศรีพี

สงสารนางมัทรี พร้อมชาลีและกัณหา

เดินไปในพนา เขาเขตป่าหิมพานต์

สันจรแสนกันดาล ผ่านพนาผ่านห้วยหุบเหว

มุ่งสู่เขาวงกต บำเพ็ญพรตเป็นฤาษี

อาศัยนางมัทรี เดินพนาหาผลไม้

สักกุณาเสียงกล่อมไพร เสียงเรไรร้องระงม

กิ่งไม้ตอนถูกลม คล้ายคนตีมีครบครัน

นางมัทรีแสนรำพัน เศร้าโศกายามเดินไพร

ห่วงเอยห่วงอาลัย สองสายใจอยู่อาศรม

เดินไพรใจระทม เที่ยวหาชมหมู่นกกา

ฟังเสียงสักกุณา หมู่สัตว์สาในป่าดง

เที่ยวไปใจพะวง เดินขึ้นลงเชิงภูผา

อ่อนแรงในกายา เศร้าอุราอยู่คนเดียว

มัทรีเดินไปเที่ยว แสนโดดเดี่ยวในดวงใจ

นางนั้นแสนอาลัย พร้อมบุตราร้องคร่ำครวน

ลำ.....จะกล่าวถึงนางนาฏน้อย มัทรีเที่ยวเดินไพรเด้หนอ......แสนอาลัยบุตราผู้อยู่นำอาศรมแก้ว เดินตามแถวแนวไม้ในไพรแสวงคู่ ใจมัทรีผ่องกลัวชุมหมู่สิงห์แฮดช้าง ในด้าวดานดงเดินทางเที่ยวคดโค้ง ต้นใจกังวลเต็มที ทั้งกัณหาชาลีบุตราน้อยอยู่นำพ่อ นางมัทรีใจตั้งต่อมวลหมู่ผลหมากไม้ ในด้าวนั้นป่าหนามนางเลยแยงไปหน้าหาพวงผั่วหมากเว่อชูมเฟืองไฟผั่วหมากต้อง ลิงมันได้ล่วงกินหล่นลงเดินไปหมดแล้ว เหลือแต่ชูมบ่ทันแก่แลฝั่งขวาเหลียวฝั่งซ้ายทางใต้กะบ่มีตกมาในเมื่อนี้มันตกหว่างคราวหลังเด้หนอ คือเป็นลางสังหรณ์ทั้งอ่อนแฮงทั้งอิดหล้า นางมัทรีแยงไปหน้าเหลียวคืนมาเห็นแก้วคู่ นางกะบ่อยู่นอบ่ได้น้ำตาย้อยแม่นหลั่งริน........เอ่อ....เอ่ย....น้อ

ค่ำแลงค่ำแลงลง อัสดงที่ว่ากาล

โอโอ้น่าสงสาร นางมัทรีลาจากไพร

ห่วงหาแสนอาลัย สุดสายใจแม่นี้เอย

แต่ไหนเราไม่เคยเที่ยวพนาหาเผือกกลอย บุญเอยช่างมีน้อยพาลูกน้อยจากเมืองมา

อกเอ๋ยวาสนา ล่องเวหามาสู่ดิน

นางนั้นน้ำตาริน หวนสู่ถิ่นแดนอาศรม

จบก่อนตอนระทม นางมัทรีเพียงนี้ก่อนฯ


#สรภัญญ์มัทรีเดินดงไพร #คำกล่าวสรภัญญ์ #คำกลอน