นิทานอีสป เรื่อง เด็กกับหมาป่า


           ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่สงบเงียบกลางหุบเขา มีเด็กคนหนึ่งที่แสนจะซุกซนชอบปีนข้นไปเล่นอยู่บนหลังคาบ้านเป็นประจำ ด้วยความที่เป็นวัยกำลังคึกคะนองอยากรู้อยากเห็นซนไปตามประสาจึงไม่ได้สนใจหรือเกรงกลัวต่อสิ่งใดเลย ไม่ว่าจะเจอกับใครหรือตัวอะไร เจ้าเด็กคนนี้มักจะพูดจาไร้มารยาทและชอบโอ้อวดต้นเสมอ อย่างวันนี้ก็เช่นกันเจ้าเด็กซนได้กล่าวล้อเลียนสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งเข้า


“แบร่ ๆ เจ้าหมาขี้ขลาดแน่จริงก็มาจับข้าสิ”

เจ้าหมาป่าได้ยินดังนั้นก็โกรธฟึดฟัด เด็กซนคนนี้ช่างไม่รู้อะไรเลยว่าเขานั้นร้ายกาจเพียงไหน

“ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยดาบไม้ของฆ่า ย๊ากก”

ว่าแล้วเจ้าเด็กซนก็ทำท่าฟาดลมไปมาอยู่บนหลังคา จิ้งจอกมองอยู่เบื้องล่างอย่างขุ่นเคืองเพราะไม่สามารถขึ้นไปบนหลังคาได้

“เจ้าอย่าลงมาให้ข้าเห็นแล้วกัน ไม่งั้นข้าจะจับเจ้าฉีกเป็นชิ้น ๆ แน่” หมาป่ากล่าววาจาด้วยความอาฆาตที่ไม่สามารถทำอะไรได้

แต่แทนที่เด็กน้อยจะกลัวเขากลับทำท่าทีล้อเลียนอยู่บนหลังคานั่นยิ่งเป็นการยั่วโทสะของเจ้าหมาป่าให้โกรธเคืองมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า

“เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าก็ดีแต่เก่งอยู่บนหลังคา ลองลงมาสิฆ่าจะขย้ำเจ้าให้ตายคามือ”

เจ้าหมาป่าบอกพร้อมกับรอหาจังหวะดี ๆ เพื่อสุ่มรอเจ้าเด็กขี้ล้อเลียนลงมาจากหลังคา

คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:   “ในสถานการณ์ที่ปลอดภัยใครๆก็สามารถแสดงตัวเป็นเก่งและกล้าหาญได้”