นิทานอีสป เรื่อง กากับนกนางแอ่นขนแสนสวย

บนยอดต้นไม้สูงใหญ่ในป่ากว้างซึ่งเป็นที่อยู่ของเหล่านกนานาชนิดทั้งนกนางแอ่นและนกกา นกกระจิบกระจอกทั้งหลาย ป่าลึกแห่งนี้ค่อนข้างห่างไกลผู้คนนัก เหล่านกจึงอยู่กันอย่างสบายไม่ต้องกังวลว่าจะถูกนายพรานล่า ในวันที่อากาศแจ่มใสแบบนี้ นกนางเเอ่นถามกาว่า


“เจ้ากาเอ๋ยขนข้ากับใคร ใครงามเลิศกว่ากัน” เจ้านกนางแอ่นถามด้วยความภาคภูมิใจในขนของตัวเอง

ได้ยินคำถามดังนั้นเจ้ากาก็ก้มลงมองขนของตัวเองเพื่อพิจารณา….

“ก็ต้องขนขาสิเงางามกว่าใครๆ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้านกนางแอ่นก็ขยัยปีกเป็นสัญญาณว่ากำลังไม่พอใจในคำตอบ

“เจ้าดูดี ๆ ก่อนเถิด ในวันที่อากาศอบอุ่นเช่นนี้ขนของข้าดูสวยเป็นพิเศษใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้ากาจึงพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วนถึงขนของนกนางแอ่นเจ้าปัญหา ซึ่งมันเห็นขนสีขาวนวลต้องประกายกับแสงแดดอ่อน ๆ ทำให้ชวนมองยิ่งนัก


“มันก็จริงอย่างที่เจ้าว่ามา แต่ดูก่อนเถิดขนดกดำของข้า ไม่ว่าจะฤดูกาลไหนมันก็ดำเช่นนี้ฤา ไม่ว่าจะเจอสภาพอากาศเช่นไร มันก็ยังคงเป็นเช่นนี้ไม่เปลี่ยนแปลง”

เจ้านกนางแอ่นพยักหน้าเห็นด้วยกับสัจธรรมในข้อนี้ จริงอย่างที่เจ้ากาว่า ขนสีดำของมันไม่สะทกสะท้านต่อการเปลี่ยนแปลงเลยสักนิดไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนขนของมันก็ดำเช่นนี้เสมอ


คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้  :    “ความงามที่คงทนยั่งยืน ย่อมเป็นความงามที่เเท้จริง”